Deze dag liep anders dan verwacht...

H! Nou eindelijk was daar dan onze eerste stagedag! Toch een beetje gespannen maakten we ons klaar en liepen naar school. Het is een ritje van 10 minuutjes dus opzich een best lekker tochtje. We kwamen een beetje onwennig binnen niet wetend wat we moesten doen. Als eerste moesten we ons weer aanmelden op het scherm voor de receptie en kregen we een keycord. Elke docent of medewerker op school heeft een keycord om, dus wij ook. Een juf (Olivia Dennet) ving ons op en wilde ons wel naar onze klassen brengen. We liepen eerst naar boven; naar mijn klas. Terwijl ik de klas in liep wenste ik de meiden nog ff succes en toen stond ik daar in de klas. De meester van mijn klas is gelukkig heel aardig en vroeg: Hi Charlotte, how are you? Dat is hier dus echt een standaard groet als je iemand tegenkomt. Dus ik zei: 'I'm fine, thank you.' 'Great.' Nou toen ging hij allemaal dingen vertellen. Pfoe wel intens hoor zoveel en zo snel Engels! Maargoed, ik mocht gaan zitten waar ik wilde. Er stond in het hoekje een blauwe zachte stoel waar ik m'n spullen naast installeerde. Wel staat er een grote plant/boompje achter mij dus soms zit ik met m'n haren in de takken haha.

Na de 1e pauze waren we net een half uurtje met rekenen bezig toen ik door een collega de klas uit geroepen werd. Nou dacht ik, als ik de klas uit geroepen wordt kan het maar 1 ding betekenen: dat er iets met 1 van de meiden gebeurd is. 'Your friend collapsed in the toilet. Not Nicolien but the other girl.' Dineke dus. Wij racen de trap af naar beneden waar ik de wc in ren. Ligt ze daar, op de grond met allemaal dekentjes over zich heen en een kussen onder haar hoofd. Dus ik ging naast haar zitten en vraag wat er eigenlijk gebeurd is. Ondertussen zat ik vol adrenaline van de schrik. Flauw gevallen en waarschijnlijk op haar hoofd gevallen. Dat was wel te merken want ze was behoorlijk in de war. Ondertussen zat een collega aan de bel met een paramedic via het noodnummer. De paramedic stelde heel veel vragen over wat we zagen aan Dineke, maar ook wat zij voelde of juist niet voelde. Via een of andere videoverbinding kon hij meekijken, maar wilde het toch voor de zekerheid laten checken in het ziekenhuis. De verwardheid trok gelukkig redelijk snel weg. Na een rit van 45 min kwamen we aan bij het ziekenhuis in Bath. We werden gebracht door een collega die EHBO had en die bleef de hele tijd ook bij ons.  Als je wel eens de programma's over ziekenhuizen in Engeland hebt gekeken (24/7 in de ER bijv.) weet je wel een beetje hoe het er binnen uit zag. 

We kwamen binnen en Dineke moest eerst een heel formulier invullen met gegevens omdat we uit het buitenland komen. Toen konden we plaatsnemen in de wachtkamer. Nou dat is ook een hele beleving. Politieagenten die mensen binnenbrengen met heel hun hebben en houden. Alsof je echt in zo'n tv-programma zit haha. Na 2 uur waren we aan de beurt. Eigenlijk mocht er maar 1 iemand mee naar binnen, maar omdat Engels niet onze moedertaal is en Dineke nog niet alles volgt in het Engels, mocht ik naast de collega die ons bracht mee naar binnen om eventueel dingen te vertalen. Na een aantal onderzoekjes en een hartfilmpje werd ons verteld dat alles oke was en we naar huis mochten. Het flauwvallen werd dus nergens door veroorzaakt wat wel een opluchting was! 

Doordat het rond een uur of 5 was toen we eindelijk terugreden naar huis, was het ook nog eens avondspits. Het ritje wat eigenlijk maar een half uur hoefde te duren werd uiteindelijk een uur en stopten we om 18.00 dan eindelijk voor ons huisje. Omdat Nicolien en ik totaal geen zin meer hadden om te koken, schoven we een pizza in de oven die overheerlijk smaakte na zo'n lange dag! Dineke ging vrijwel direct naar bed

Maarja, het brood was op dus we moesten nog wel naar de supermarkt. We zaten al in ons chillkloffie (lees: hoodie+ sportlegging) maargoed, we hadden al gezien dat sommige Engelsen er niet beter uitzien dan wij op dat moment, dus hop door de regen naar de Tesco. Dat was wel echt super gezellig en we kregen ook weer een beetje energie terug. Na 50 rondjes door de hele winkel omdat deze zo groot is dat je sommige dingen na 10 minuten nog niet hebt gevonden hadden we weer veel meer dan gepland in ons winkelwagentje liggen en liepen we naar de kassa. 

'S avonds belde de vriend van Nico nog dus toen we de afwas aan het doen waren (want ja dat moest ook nog gebeuren..) hadden we nog ff lekker gekletst met z'n 3en en de dag van ons afgepraat. Een en al gezelligheid was dat! Toen was het toch echt tijd om te gaan slapen want dinsdag gingen we er dan echt voor om een hele dag op stage te zijn!

Groetjesss, Charlotte <3